Alas Dose

Hello! Yung story na ‘to is inspired from the classic tale of Cinderella. I know, cliché right? Siguro medyo gasgas na pero naisip namin it would be fun to write.

Salamat sa brainstorm partner ko para sa story na to, Thanks B!

Hindi ko alam kung okay lang bas a tag-lish pero draft pa lang naman to. Forgive me J

Legend:

** Kailangan ba tong scene na to? 

ALAS DOSE

Draft 2 ( 01/01 | 12:46pm )

Paghuhugas.

‘Yan ung favorite kong gawaing bahay. Ewan ko ba, there’s something soothing sa paghuhugas. Parang therapy na din to para sakin, siguro kasi nakakapagisip ako habang ginagawa ko ‘to.

Unahin ang mga baso, isunod ang kutsara’t tinidor at tapusin sa mga plato’t pinaghainan. Sabunan, banlawan at iligpit, napaka-mundane na task pero paginisip mo parang may mas malalim na kahulugan. Like my life na napaka-routine na din, bahay-school, that’s all there is to it. Minsan nakakabother na din.

Nagbeep ung phone ko. Nagtext si Jenna, check ko daw facebook ko asap. Lol. Sino pa bang gumagamit ng salitang ASAP ngayon?

Pulang pula. Pulang pula ung facebook sa dami ng noti ko. Apparently, magkakaroon kami ng Christmas Party sa 20. Excited naman masyado mga tao, December 2 palang ngayon pero ang haba na ng thread tungkol sa topic na ‘to.

Pupunta ba ko? Yan ang malaking tanong. Hindi naman ako mahilig sa parties. ½ kasi hindi naman at hindi ako marunong sumayaw, ¼ kasi hindi ako umiinom at ¼ na din dahil mahilig lang akong kumain.

Hindi siguro. Ewan. Bahala na.

Kinabahan ako.

Habit ko yung humawak sa letter R sa charm bracelet ko pag kinakabahan ako.

Nagro-room to room yung student council ngayon para magannounce tungkol sa party. Tumingin ako sa kanya, ang gwapo niya talaga sa corpo. Tumingin siya sa direksyon ko pero umiwas ako ng tingin.

(Student council president siya, samantalang ako, normal na istudyante lang. Kumbaga, nasa highest rank siya ng ladder at ako, wala lang.)**

Bakit ba? Bakit ako kinakabahan pag ‘nandyan ka? Bakit hindi ako makatingin sayo ng diretso?

Nakakatawa kasi announcement lang naman to pero ang init ng pisnge ko.

Pero

PERO

Draft 1 (12/31 | 6:02pm)

3 years.

Ganyan na tayo katagal na magkakilala.

3 taon, 1 linggo at 1 araw to be precise.

Nakilala kita dahil sa mga kaibigan ko. Uso pa nun ung mga pages sa facebook tapos admin ka ng isang sikat na page. Nung araw na yun, hindi ko naman alam na may GEB kayo. Naisip ko pa nun, napaka-jologs ng mga ganung event. Pero siguro mahiyain lang talaga ko at mahirap magmeet ng mga tao na hindi ko naman talaga kilala and for safety reasons na din.

Naghello ka sakin. Ano bang una kong sinabi sayo? Hindi ko na matandaan. Siguro ngumiti lang ako, Gawain ko sa mga taong hindi ko naman kilala. Medyo show off na din ng dimples. Lol.

Hindi ka naman, sa opinion ng society, pogi. Siguro malakas ung dating pero nung mga panahon na un, wala pa un sakin.

Naging friends tayo. Minsan nagkakachat, nagkakatext at nagkakasama rin with our mutual friends.

Friends.

That’s all there is to it, diba?

Tapos nun nagka-girlfriend ka. Due to some unknown circumstances, nagging close kami. Palagi pa nga siyang nagsusumbong sakin tska nagkwwento. One time, nagkita pa nga kami para lang pagusapan kung ano ba dapat surprise niya sayo.

Ano bang nangyari? Hanggang ngayon nga hindi ko pa rin alam pero naghiwalay kayo. Nandun ako para sa kanya, sabi niya, sabi mo hindi na nagwwork tapos nawala ka na. Pinuntahan ka niya sa school niyo, matagal siyang nagantay dun pero hindi ka niya nakita.

Matagal ka din talagang nawala. Naalala mo pa ba?

Pero isang araw tnext mko. Nagkakausap na tayo uli. Hindi naman ako nagtanong kung ano ba talaga nangyari.

HINDI PWEDE 1

HINDI PWEDE

Draft I

12/26/2013 1:35pm

Hindi ko alam kung kelan ko ito unang naramdaman. Siguro nung unang beses na nakita ko siya, matangkad, maputi, matangos ang ilong at chinito (?), mga characteristics(?) na na-aattract ako sa isang lalaki. O baka nung nakita ko siyang tumulong sa mga bata sa kalye, madalas kasing iwasan o pag-isipan ng masama ang mga tulad nila. O di kaya naman nung nalaman kong magaling siyang sumayaw, meron talaga lagging spark sa mga lalaking ganito. Hindi ko alam kung kelan. Basta ang alam ko, nararamdam ko na to.

Lunes, pinaka-nakakainis na araw sa isang lingo. Maaga akong dumating sa school para maghintay sa wala. Tatlong oras na subject tapos walang prof? Hindi makatarungan!

Lumabas ako ng school para tumambay sa mini stop na katapat lang nito. Ano bang gagawin ko sa loob ng tatlong oras? Nagheadset ako at nagdesisyong magpatugog habang tinitignan ang mga taong dumadaan. Naisip ko, napakaraming mapangpanggap sa mundo. Sa may ramp, may mga nagyoyosi, umaastang astig at untouchable, walang kinakatakutan. Pero sa loob din nila, may boses na gustong kumawala. Hindi alam ang gagawin kaya sa ganitong paraan na lang din ginagawa.

Sumagi sa isip ko na umuwi na lang, nasasayang ang oras. Pero natigilan ako. Umupo sila sa kalapit na mesa, ang lalaking pinapangarap ko at ang girlfriend niya.  Mukhang may problema sila. Pinilit kong hindi pansinin pero halata sa mga actions nila. Hinaan ko ang volume at kahit alam kong hindi dapat, nakinig ako.

Hindi sila okay. Yes! May pag-asa na din kami! Nakakatawa, sinampal ko sarili ko sa aking isip. Ilusyonada!

Lumipas ang araw na ‘to na parang walang nangyari pero hindi ko maalis sa isip ko, matindi na nga ang nararamdaman ko.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

                Ilang araw ko na siyang hindi nakikita. Hindi ko alam kung may kinalaman ba ‘to sa nangyari nung isang lingo o sadyang hindi ko lang talaga siya nakakasabay.

Malungkot ako.

Sumakay ako ng jeep, oras naman ng paguwi. Tumingin ako sa labas at hinayaang pumalo ang hangin sa aking mukha. Pumikit ako at naisip kong wala ng pag-asa ang araw na to.

“Bayad po.”

Narinig ko ang boses niya. Tumigil ang lahat. Dalawang tao lang ang pagitan naming sa isa’t isa. Hindi ko alam kung bakit hindi ko siya napansin pero nasabi ko sa sarili ko na sana hindi na lang ako pumikit.

“Bayad po.”

Inulit niya ang mga katagang ito. Napatingin ako sa kanya at tska ko lang na-realize na hinihintay niyang may magabot ng bayad. Gusto kong abutin ang bayad niya. Kahit madaplis man lang sana ang mga kamay ko sa kanya. Pwede na yun sa holding hands para sakin.

Slow motion ang lahat. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Pinagpapawisan ang mga kamay ko, pakiramdam ko ang tagal ko magisip. Ano ba! Iaabot mo na!

In-extend ko ang aking kamay na astang kukunin. Pero huli na ang lahat. May nagabot na.

Nainis ako sa sarili ko. Ayun na ung chance ko pero nawala pa!

Bumalik ako sa pagiging malungkot. Malapit na siyang bumaba, hindi ko na naman alam kung kelan ko siya makikita.

Ang Labo na ng Lahat

Ang labo na ng lahat, andito pa din ako.

Haha. Ano ba yan. Wrong lyrics na. 

When I said malabo, I meant it in the literal sense. Ang labo talaga ng lahat in reality. Sobrang inspired ng post na 'to because I was reminded of that fact last night.

Have I told you the story kung bakit malabo mga mata ko?

Actually, hindi ko rin alam kung san nagsimula eh. Para bang isang araw nagising na lang ako, malabo na. Pero hindi naman pwede yun di ba?

Mahilig po akong magbasa. I can attribute this to that fact. 

ANG NAKARAAN .. 

Elementary pa lang ako parati na ako yung batang nanghihiram sa library. Nagstart ako dun sa mga short stories ng scholastic, R.L Stine na puro mga horror tapos nag move sa Little Women, Narnia at marami pang iba. Yung library card kasi namin nun 3-fold tapos back to back siguro mga 20 books sa isang fold pero nakakaubos ako ng mga up to 2 library cards nun. 

Hanggang ngayon kilala pa din ako nung librarian. (Hi Teacher Jane! :))) ) 

Paano ko ba eexplain? Hmm. Sa sobrang fascinated ko sa mga libro, pag nagbabantay ako ng tindahan tapos may bumibili nagbabasa pa din ako kahit nagtitinda. (Adik yan) Hindi ko talaga mabitawan yung book.

Mabilis po akong magbasa. Siguro kasi pag marami ka ng nabasa nasasanay ka na din sa flow of words or so sabi nila. Yung Harry Potter Chamber of Secrets, isang araw lang yun sakin. Siguro mga ganun kakapal kaya ko. Hindi naman sa pagyayabang pero ung LOTR (Lord of the Rings) Series tapos ko in 1 week or less. Ganyan po ako kalala.

Here comes the stupid/funny part, hindi ko din alam paano iddescribe eh, pero sa sobrang adik ko, pinapagalitan ako sa pagbabasa ng libro. I mean who does that? Haha. Sinong parent ang magagalit pag mahilig ka magbasa? Pero siguro ganun lang talaga kalala. Pero sa sobrang tigas ng ulo ko, nagtatago ako. Nagbabasa sa dilim.

So in the end, hindi ko napansin pero lumabo yung mundo ko. 

First signs nun para sakin, pag nagiging fuzzy ung surroundings next nun sasakit ung ulo ko tapos mahihilo ako then vomiting na.